Reizen & mental health

1 maart 2019 - Amsterdam, Nederland

Ik wil deze reisblog gebruiken om zo open mogelijk te zijn en zo eerlijk mogelijk te vertellen over mijn reis en de voorbereidingen er van. Niet alleen omdat het een valkuil kan zijn om alleen de leuke kanten te laten zien, maar ook als oefening voor mezelf om genuanceerder te zijn en de minder leuke kanten van het leven onder ogen te komen - zonder dat het gelijk het einde van de wereld is. 

Vaak heb ik hele grote, mooie & bijzondere plannen die ik zonder tegenslag bedenk en zonder angst uitvoer. In mijn enthousiasme ga ik vaak voorbij aan de realiteit en op het moment dat de negatieve kanten onvermijdelijk komen opdagen, voel ik me dan heel alleen in mijn twijfels. Ik heb dan het gevoel alsof ik mijn aanmoedigers (de mensen om me heen die super enthousiast zijn over mijn plannen) niet kan vertellen dat er ook mindere kanten zijn. Ik hoop dat door er alvast min of meer in openbaarheid over te schrijven dit minder impact heeft. En misschien herkennen mensen zich er weer in, die zich dan zelf wat beter voelen over hun eigen valkuilen.

Mental-Health

Nu de grote datum dichter en dichterbij komt begin ik redelijk wat druk te voeren. De voorbereidingen zijn eigenlijk allemaal gedaan, maar er lopen nog wat dingen die in mijn hoofd goed MOETEN gaan, anders wordt de reis niet leuk/moeilijk/de moeite niet waard. Dat is natuurlijk helemaal niet zo, maar soms (en nu vaak) denk ik er wel zo over.

Vlak voor mijn reis geef ik een reeks werkcollege's op de HKU, financieel management voor eerstejaars Kunst & Economie studenten. De voorbereiding met mijn collega's (ik geef het synchroon met drie andere docenten) is altijd last minute en een hele dag lesgeven put me nogal uit. Rondom die hele reeks zit een hoop onvermijdelijke stress. Ik moet goed opletten om bewust hier mee om te gaan, maar vergeet dat nog wel eens. Hopelijk werkt dit zo uitspreken als een soort van stok achter de deur. 

Ik ben ook nog bezig met het halen van m'n rijbewijs. Ik ben december 2017 hiermee begonnen en ga pas in maart 2019 voor de eerste keer afrijden. Misschien heb je het wel meegekregen, maar het CBR zit behoorlijk in de problemen door de enorme wachttijden die het heeft rondom de gezondheidsverklaring.

Kabinet grijpt na aanhoudende klachten in bij CBR: welke problemen spelen er?

Ik heb ADD, wat feitelijk niet zoveel invloed heeft op het rijden, maar moest toch door een heleboel hoepels springen om goedgekeurd te worden. Het waren ongeveer 6 stappen, waarvan één hele dure (psychiatrisch onderzoek van bijna €300) en allen heel lang (elke keer verwerkingstijd van 4 - 6 weken per stap en tussendoor 45-60 min in de wachtrij staan bij het bellen van de klantenservice). Het had al een half jaar geduurd voordat ik eindelijk mijn theorie examen had, na twee diploma's ben ik denk ik door mijn leercapaciteit heen. Toen bleek ook nog eens dat mijn instructeur niet zo'n goeie leraar was, werd ontslagen ik gelukkig bij een ander terecht kon, en bleek dat hij me een verkeerde basis had aangeleerd. Een jaar nadat ik was gestart kon ik eigenlijk weer van voor af aan beginnen. De frustratie die hiermee gepaard ging heb ik eigenlijk helemaal geen plekje kunnen geven, wat er weer voor zorgt dat er nu zo'n druk ligt op het in één keer halen van mijn praktijkexamen 14 maart. Het lukt niet meer om nog een examen in te plannen voor ik vertrek en met een pauze van 2 maanden zal ik - wederom - bijna opnieuw moeten beginnen als ik terug kom. Uiteindelijk zorgt dat er voor dat ik nu, vlak voor m'n examen, juist achteruit ga in rijstijl. Het werkt dus compleet averechts. Ik ga oefenen om vrede te hebben met het feit dat ik geen rijbewijs heb als ik op reis ga, en de oordelen van mezelf en anderen hier over naast mezelf neer te leggen. Nog altijd makkelijker dan gezegd, maar ik denk dat dit een haalbaarder doel is dan me voor te nemen het wél te halen (met alle effecten van dien). Gelukkig ben ik niet de enige met rijbewijs struggles, dat is dan wel weer fijn.

Verder is er nog de kwestie van werk. Wat als een veelbelovende constructie begon mondt uit in een werksituatie die toch niet zo ideaal is. De coöperatie waarbij ik ben aangesloten heeft toch veel kenmerken van een bedrijf waar ín je werkt (terwijl ik graag vóór bedrijven werk). En als bedrijf heeft het niet de kernwaarden die ik nodig heb om te floreren/in de flow te zitten. Er is gebrek aan leiderschap, IT structuur en gedeelde verantwoording. Het is nog steeds heel erg fijn om zelf mijn uren en (enigzins) manier van werken te kiezen, ik kan nu ook nooit meer terug naar een situatie waarbij 5 minuten over 9 aankomen wordt gezien als te laat zijn en waarbij onzinnige processen en micromanagement de overhand hebben. Maar settelen voor iets wat niet helemaal past is niet de oplossing. 

Met mijn spaargeld (mits ik de komende 7 weken nog genoeg uren maak) zou ik het nog een maand extra na mijn reis kunnen uitzingen. Het ideaalbeeld dat ik nu voor ogen heb is om eigenlijk de boel af te ronden tot vlak voor m'n reis, eens goed duidelijk te maken wat ik nu wil en daar in de dagen die ik voor werk had gereserveerd lijntjes voor uit te zetten en dan bij terugkomst écht te gaan doen wat bij me past (of nog meer, dit paste ook al best bij me, maar net niet genoeg). Misschien is het loslaten van een ideaal ook belangrijk, en de daarbij horende verwachtingen van mezelf en anderen ("ga je nou alweer wat anders doen?' hoor ik in m'n achterhoofd). Ik ben in ieder geval tot de conclusie gekomen dat ik het allerliefst projectmatig werk, met korte intensieve periodes en een afsluiting met duidelijk resultaat. Werk ik wel voor een bedrijf dan zijn er weer andere voorwaarden die wat moeilijker op het eerste oog te ontdekken zijn, zoals inspirerend leiderschap en persoonlijke verbinding. Voor losse projecten zijn al helemaal geen vacatures, dus of ik ga vinden wat ik zoek heeft allemaal te maken met de manier waarop. Écht connecties maken met mensen/bedrijven, écht waarde bieden. Niet alleen maar sollicitatiebrieven versturen met mooie lay-out of connecties op LinkedIn verzamelen. Dat is best eng, maar ik zie het ook als een hele mooie uitdaging. 

Foto’s